NA GRANICY ŻYCIA ROZDZIAŁ SIÓDMY
ROZDZIAŁ SIÓDMY
Napisany: 2020-01-28 19:53
Staszek nie odzywał się. Musiałam skupić się teraz na sobie, to znaczy na tym, żeby nic nie zapomnieć, bo za godzinkę przyjadą po mnie samochodem, i ruszamy na Zgromadzenie.
Jeszcze tylko szybki prysznic i ubrać się. Trochę drogi przed nami.
Powinniśmy dojechać około piętnastej. Akurat w tym czasie zaczyna się doba hotelowa.
Nie będę się Staszkowi narzucać, ma cztery dni, aby pomyśleć, że ja przecież mam swoje życie i swoją rodzinę. Staram się, żeby rozmawiać z nim dużo, ale jak widać, on chce zawładnąć moim życiem. Napisałam do niego, że już jadę, będę w niedzielę wieczorem, i poszłam do samochodu.
Miałam nieodparte wrażenie, że spadł mi kamień z serca. Napięcie ze mnie zeszło, dlatego w samochodzie już na luzie po prostu zasnęłam.
Kiedy się przebudziłam, za oknem przesuwały się piękne obrazy. Las cicho szumiał, kiedy zrobiliśmy sobie postój. Przytuliłam się do brzozy, ponoć daje energię, trochę od niej ukradnę. Czy dam rady znieść to wszystko?
Lenka, jedziemy dalej, powiedziała Kaśka.
Ocknęłam się, wracam myślami do rzeczywistości. W samochodzie starałam się nie myśleć o Staszku. Muszę skupić się na czymś innym, tylko tak się nie da. Myśli jednak skaczą z tematu na temat. Kiedy to się skończy? Kiedy w końcu ktoś się mną zajmie?
Hotel przytulny, pokój milusi, łóżko wygodne, no cóż, za taką cenę.
Rozpakowałam się, i za moment przyszła Kaśka i poszliśmy na obiad.
Co za ceny, Kaśka czy ja dobrze widzę?
Pokaż, powiedziała Kaśka. Tak, odparła, to tyle kosztuje.
Masakra, jak oni zdzierają, żeby tylko było dobre.
Kiedy w końcu kelnerka przyniosła zupę, byłam tak głodna, że pochłonęłam ją nie zastanawiając się nad smakiem.
Ale teraz przyszło nam poczekać na drugie danie.
To nie do pojęcia, czekaliśmy ponad godzinę. Było nijakie, drogie, a smaku nie miało. No cóż, nie będę marudzić, nie chcę chodzić głodna.
Poszłam do pokoju, włączyłam telewizor i błogie leniuchowanie.
